Η εποχή μας απαιτεί ένα εκπαιδευτικό όραμα και όχι φωτοτυπίες
Η νέα σχολική χρονιά ξεκίνησε για μια ακόμη φορά την κατάλληλη ημερομηνία αλλά με πολλά προβλήματα και αρκετές ελλείψεις.
Εδώ και αρκετά χρόνια οι εκάστοτε υπουργοί μιλούν για το νέο σχολείο, το ψηφιακό σχολείο, το σχολείο το οποίο θα δώσει μια νέα πνοή στην ελληνική κοινωνία και κυρίως στους νέους ανθρώπους της χώρας μας. Κανείς όμως υπουργός δεν κοίταξε στα μάτια την πραγματική κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία, τις συνθήκες διδασκαλίας, τις κτιριακές εγκαταστάσεις, το ανθρώπινο δυναμικό και κυρίως στις σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς και το κράτος, στους εκπαιδευτικούς μεταξύ τους, σε γονείς κι εκπαιδευτικούς και κυρίως μαθητές κι εκπαιδευτικούς.
Το ελληνικό σχολείο αντιμετωπίζει αρκετά προβλήματα ( υποδομές: αίθουσες, θρανία και καρέκλες μαθητών, υπολογιστές, βιντεοπροβολείς, γυμναστήρια, οικονομικές απολαβές εκπαιδευτικών, σύνδεση σχολικής μονάδας με τοπικούς φορείς και ανάπτυξη συνεργασιών και άνοιγμα προς την τοπική κοινωνία) που απαιτούν άμεση επίλυση σε πραγματικό χρόνο και σε πραγματική μη ψηφιακή διάσταση.
Σε καμία περίπτωση δε λέμε όχι στις αλλαγές και στην πρόοδο, αλλά πρωτίστως πρέπει να δούμε κατάματα την πραγματικότητα, να την αντιμετωπίσουμε και παράλληλα να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες προκειμένου βήμα βήμα και με σωστό προγραμματισμό να εκμεταλλευτούμε κάθε ευρώ για να διαμορφώσουμε ένα σωστό εκπαιδευτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο θα λειτουργούν όλα ισσοροπημένα και κυρίως με προοπτική ετών.
Σε μας έτυχε ο κλήρος να βιώσουμε την έλλειψη βιβλίων και αντί να κάνουμε πλεονέκτημα αυτή την κρατική ολιγωρία, φτάσαμε στο σημείο να δίνεται εντολή να τυπωθούν φωτοτυπίες προκειμένου να εργαστούν τα παιδιά και οι εκπαιδευτικοί με αυτές. Προφανώς και το κόστος που απαιτείται δε θα είναι αμελητέο και με την άφιξη των βιβλίων (αυτό το σχολικό έτος μάλλον) θα πεταχτούν γρήγορα στο καλάθι των αχρήστων.
Πρέπει να συνειδητοποιήσει ο κάθε πολίτης ότι η ύπαρξη ενός σχολικού εγχειριδίου δεν αποτελεί κι εγγύηση ότι ο μαθητής θα λάβει εκείνες τις γνώσεις που θα τον ωφελήσουν προκειμένου να γίνει γνώστης του αντίστοιχου αντικειμένου. Δεν είναι άλλωστε μακρινές οι εποχές όπου υπήρξαν έντονες αντιρρήσεις σχετικά με το βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ΄ τάξης δημοτικού. Το Υπουργείο το μόνο που όφειλε να κάνει τη συγκεκριμένη ομολογουμένως δύσκολη περίοδο ήταν να έχει ήδη έτοιμες κάποιες κατευθυντήριες γραμμές για το γνωστικό αντικείμενο που κάθε τάξη και κάθε βαθμίδα θα όφειλε να παράσχει και σε τελική περίπτωση ας έδινε βαρύτητα μόνο στην τελευταία τάξη του λυκείου όπου τα παιδιά έχουν ανάγκη τα σχολικά εγχειρίδια για τις τελικές τους εξετάσεις.
Ο κάθε εκπαιδευτικός είναι γνώστης του αντικειμένου που καλείται να διδάξει και σίγουρα μπορεί να ανατρέξει σε πηγές προκειμένου να δημιουργήσει το δικό του εκπαιδευτικό υλικό. Είναι αστείο λοιπόν, να πιστεύει ο οποιοσδήποτε ότι ο εκπαιδευτικός προκειμένου να διδάξει ένα μάθημα στηρίζεται μόνο στο βιβλίο του δασκάλου, ιδιαίτερα μάλιστα τη σημερινή εποχή όπου η ανάπτυξη της τεχνολογίας έχει αλλάξει τα δεδομένα και στην εκπαίδευση.
Το κράτος το οποίο ευαγγελίζεται το νέο ψηφιακό σχολείο θα έπρεπε να διαθέσει αυτά τα χρήματα προκειμένου να εφοδιάσει τις σχολικές μονάδες με βιντεοπροβολείς, διαδραστικούς πίνακες και υπολογιστές προκειμένου να ξεκινήσει η οικοδόμηση του νέου σύγχρονου σχολείου.
Όλα τα βιβλία άλλωστε είναι αναρτημένα στο διαδίκτυο, όπου ο καθένας έχει άμεση πρόσβαση τόσο από το σχολείο όσο και από το σπίτι του. Βέβαια δεν έχουν όλοι οι μαθητές υπολογιστή, αυτό όμως δε σημαίνει ότι μέσα στη σχολική αίθουσα δε μπορεί να πραγματοποιηθεί το μάθημα με τη συγκεκριμένη μέθοδο. Οι εκπαιδευτικοί είναι πλέον ενημερωμένοι γύρω από τη χρήση του Η/Υ και των νέων τεχνολογιών και σίγουρα είναι σε θέση να προβούν σε μια νέα μορφής διδασκαλίας όπου θα θέσει και τις βάσεις για το νέο σχολείο ου όλοι θέλουμε κι επιζητούμε, αρκεί κάποιος να τους δώσει τη δυνατότητα και κυρίως να τους εμπιστευτεί.
Η νέα εποχή απαιτεί στελέχη τα οποία πρέπει να βλέπουν μακριά και όχι υπό το φόβο των έκτακτών συγκυριών να προσπαθούν να βρουν λύσεις για έκτατα μπαλώματα τα οποία κοστίζουν ενδεχομένως περισσότερο από λύσεις που χρειάζονται μόνο σκέψη, προγραμματισμό και πολλές φορές δημιουργική φαντασία, η χώρα μας και το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει ανάγκη από οραματιστές και όχι από εξειδικευμένους σε σενάρια επιστημονική φαντασία.
Ηλίας Βλάχος δάσκαλος
4ου δημοτικού σχολείου Κομοτηνής.
Σχόλια